हरेक सांझ उज्यालो मबाट
गुज्रिन्छ तर मसंग उज्यालो
रहन्न हरेक बिहान एउटा आशा
नबल्दै मेरो आंखामा निभ्छ यसैले
कि अक्सर मेरो आंखा दह जमेको
हुन्छ हरेक सांझ भीडले मलाई
लुगा पहिराइदिन्छ तर, म मभित्र
रहन्नं हरेक बिहान सागरले मलाई
नुहाइदिन्छ तर एक बुंद पनि मेरो
रहन्न रङ्हरू मेरो अंध्यारोमा
पोखिन्छन् कुनै चित्र बन्दैन
रङ्गहरू मसंगै निर्रथक
अंध्यारिन्छन् परिचित आफ्नो मात्र
केही रहन्न पर्राई उज्यालोमा मात्र
एउटा श्रापित ढुङ्गा एउटा घाइते
अहल्या एउटा चोइटिएको छाया
कोई टिप्पणी नहीं:
एक टिप्पणी भेजें